Brandon: I've always wished for more artistic talent. Well, murder can be an art, too. The power to kill can be just as satisfying as the power to create.
Rupert Cadell: After all, murder is - or should be - an art. Not one of the 'seven lively', perhaps, but an art nevertheless. And, as such, the privilege of committing it should be reserved for those few who are really superior individuals.
Brandon: And the victims: inferior beings whose lives are unimportant anyway.
Rupert Cadell: Obviously. Now, mind you, I don't hold with the extremists who feel that there should be open season for murder all year round. No, personally, I would prefer to have..."Cut a Throat Week"... or, uh, "Strangulation Day"...
Alfred Hitchcocks expermimentele film Rope, gebaseerd op de Leopold - Loeb moordzaak uit 1924, waarin twee studenten een moord pleegden om hun superieuriteit te laten zien, kan worden gezien als Hitchcocks kritiek op het fascisme en Nietzsche en diens theorie over de supermens. De kritiek van Hitchcock is dat een dergelijke ideologie ertoe leidt dat een groep mensen die zich superieur achten aan anderen op willekeurige wijze mogen gaan beslissen over het leven van die andere mensen en dat ze daarbij denken dat normale wetten niet op hen van toepassing zijn. Hitchcock pareert dit door de enorme arrogantie van de twee daders ten toon te stellen en door de vader van het slachtoffer als het geweten te laten optreden en later door Rupert Cadell (Stewart) te laten zeggen dat ze geen god zijn. Stewarts character kunnen we wel als de spirituele vader van de moord beschouwen.
Het experimentele element is dat Hitchcock met deze film een poging deed om het editen compleet uit te bannen en opnames van elk 10 minuten zonder enige onderbreking te maken (een filmrol kon maximaal 10 minuten aan film bevatten). We zien dus dat de camera na elke 10 minuten iets afwijkends doet, bjvoorbeeld inzoomen op iemands rug, waarna de camera weer uitzoomt en de scene weer verder gaat. Later gaf Hithccock toe dat juist in het editen zijn film werd geboren en heeft dit experiment dan ook nooit meer herhaald.
Een belangrijk element in de films van Hitchcock is het isolement, en vooral in zijn films die zich in slechts één kamer afspelen. Rear Window (1954) is daar ongetwijfeld het bekendste voorbeeld van, zij het dat voyeurisme in die film het belangrijkste element is, maar hij experimenteerde hier al eerder mee: eerst in Lifeboat (1944) en dus ook in Rope. Rope is in feite een ensemble stuk dat zich in één kamer afspeelt, een kamer overigens die een van de beste set-designs heeft, compleet met werkend uitzicht op de grote stad en weersveranderingen.
Een ander subtieler element is de homoseksualiteit van de twee moordenaars, oftewel 'het'. Hitchcock wist hoe zwaar het taboe erop was dankzij de restricties van de Production Code, en 'het' wordt dan ook nooit genoemd, maar de Master of Suspense wist deze altijd handig te omzeilen, iets dat hij later weer zou doen in Strangers on a Train, (eveneens met Fairley Granger).
Het acteerwerk is goed, en vooral John Dall maar ook Fairley Granger stelende de show met hun weergave van de twee moordenaars. Er is veel gezegd en geschreven over Stewarts interpretatie van Rupert Cadell (en de naam James Mason, die in de film wordt genoemd, valt nogal eens in dit verband als mogelijk alternatief voor Stewart), maar Stewarts subtiele interpretatie van zijn personage maken het moeilijk iemand anders in die rol te zien.
Deze cocktail van elementen zorgen voor een uitstekende film en daarbij komt dat Hitchcock op zijn best is als hij het isolement in zijn ensemble stukken goed weet te exploiteren zoals hij hier doet en later nog beter in Rear Window. Hier is het thema niet voyeurisme, maar arrogantie en waartoe een dergelijke arrogantie kan leiden, en waarbij de kijker de rol van getuige krijgt toebedeeld.
Tevens doet Hitchcock op bepaalde momenten zijn naam als 'Master of Suspense' eer aan door de spanning op te voeren, met name in het derde bedrijf.
Rope is een ensemble stuk dat niet tot de toppers van Hitchcock wordt gerekend, maar waarin hij er wel in slaagt de bovengenoemde elementen goed te exploiteren en tot een prettig geheel te combineren.